Het is donderdagavond. Ik ben bijna 3 maanden zwanger van mijn tweede kindje. Ik heb vandaag gewerkt en na mijn werk hoefde ik mijn zoontje niet eerst op te halen bij mijn schoonouders en naar mijn ouders te brengen. Ze hadden hem al opgehaald en hij mocht daar lekker blijven logeren. Heel fijn, want ik ben zo moe de laatste weken. Ik had zin in een lekker rustig avondje, want de volgende dag moest ik weer werken. Ik had een pittig groepje dit jaar.
Hij was al thuis. Toen ik thuiskwam, voelde ik de spanning die er heerste. Ik kreeg er pijn in mijn buik van. Hij verwachtte dat ik meteen zou gaan koken toen ik thuiskwam, maar ik kon het niet opbrengen. Ik was zo ontzettend moe! Hij begreep het niet en begon te mopperen.
Ik stelde voor om pizza te bestellen. We aten nooit pizza op donderdag, maar na wat gemopper gaf hij uiteindelijk toe.
De pizza kwam, maar de spanning bleef in de lucht hangen. Ik wist dat ik moest oppassen wat ik zei, dus ik stelde voor om lekker voor de tv te eten.
De afstandsbediening deed het niet en al vloekend en tierend probeerde hij de tv aan te krijgen. Ik vroeg of het wat minder kon. Het was maar een afstandsbediening en misschien waren de batterijen leeg. In plaats van vloeken, kon hij misschien beter de batterijen vervangen?
Als uit het niets smeet hij met al zijn kracht de afstandsbediening tegen me aan. Het deed zo'n pijn, ik schreeuwde het uit. “Aansteller, vies, vet, lui varken”, schreeuwde hij. “Hou je tiefussmoel, of anders sla ik die ook nog even dicht!” Hij kwam dreigend op me afgelopen.
Ik voelde de adrenaline door mijn lijf gieren. Ik was er zo klaar mee! Ik wilde niet meer bang zijn voor hem. Of me laten kleineren door hem. Ik wilde die spanning niet meer voelen.
Hij kwam dichterbij en om hem af te weren, gooide ik het pak appelsap naar hem toe. Het miste en kwam op de grond terecht. Het pak spatte open en alles zat onder het appelsap. Nu was hij pas echt woest! Hij sloeg me en pakte me bij mijn keel. Op dat moment voelde ik niks meer. Ik had inmiddels geleerd om mezelf zo af te sluiten, dat hij me niet meer kon raken. Ik kan me ook niet meer precies herinneren hoe ik losgekomen ben. Op een gegeven moment lukte het me om mezelf op te sluiten in de badkamer, mijn veilige haven, zolang ik het slot bleef vasthouden, zodat hij de deur niet van het slot kon halen.
Met trillende handen belde ik de politie. Iedere keer weer vergat ik in zo'n situatie het telefoonnummer. Daarom had ik het nummer opgeslagen in mijn mobiel.
Ik weet niet meer hoelang het duurde, maar uiteindelijk hoorde ik de politie aanbellen. Hij deed open, alsof er niets gebeurd was.
Dit was al zo vaak gebeurd. Een van de agenten kwam met mij praten en eentje met hem. Ik deed dan mijn verhaal en zolang ik geen aangifte deed, konden ze er niets mee.
Dit keer was het anders. In de groep 'slachtoffers van huiselijk geweld’ bij het maatschappelijk werk, waar ik aan meedeed, had ik geleerd dat er maar 2 manieren zijn om het geweld te stoppen:
- Of je geeft hem aan
- Of je gaat bij hem weg.
Ik was zwanger van hem en ik hield van hem, dus weggaan zou ik nooit doen. Ik wilde alleen maar dat het zou stoppen, dus er zat niks anders op dan hem aan te geven.
Ze namen hem mee. Ik moest naar het bureau komen om de aangifte op te nemen.
Het was 23u toen ik thuiskwam, alleen. Mijn koude pizza stond er nog. Ik had nog niks gegeten. Alles zat onder de appelsap. De moeheid voelde ik niet meer. De honger voelde ik niet. Ik was helemaal leeg. Ik voelde niks meer.
Dit was in juni 2007.
Misschien herken je jezelf in mijn verhaal. Of maak je iets anders mee.
Ik wil je graag leren hoe je in je eigen kracht staat.
Inmiddels is het 2021 en kan ik zeggen dat ik geleerd heb in mijn eigen kracht te staan. Dat lukt me natuurlijk niet iedere dag en het ging ook niet vanzelf. Maar ik heb nu zoveel hulpbronnen in me dat ik er steeds weer naartoe kan gaan, als ik dat wil. Mijn missie is onder andere om andere mensen die in een soortgelijke situatie zitten als waar ik in heb gezeten, weer in hun eigen kracht te zetten.
Ik wil je meenemen op reis en je wat handvatten geven om zelf in je eigen kracht te komen.
Zoals ik al zei, zat ik in die periode in een groep voor slachtoffers van huiselijk geweld.
Ik heb mezelf nooit als slachtoffer willen zien.
Voel maar eens wat dat met je doet. Ik ben een slachtoffer. Die ander doet mij dit aan. Hij is de dader. Ik hoop dat hij verandert, zodat het geweld stopt. Of ik hoop dat iemand mij komt redden, zodat het stopt. Het overkomt me allemaal.
Hoe voel je je als je dit tegen jezelf zegt?
Ik heb jarenlang in dit patroon vastgezeten. Zonder dat ik mezelf er bewust van was, bleven we keer op keer in hetzelfde kringetje draaien. En zo werd ik steeds weer bevestigd in mijn eigen overtuigingen.
Het belangrijkste inzicht dat ik heb gekregen is dat zolang je een van deze rollen blijft spelen, het voordeel is dat je steeds maar de schuld bij een ander blijft leggen en je dus niet met jezelf aan de slag hoeft te gaan.
En zo blijf je dus ook zitten in een uitzichtloze situatie en neem je niet echt verantwoordelijkheid voor je situatie.
Als je echt iets wilt veranderen aan de situatie waar je inzit, stap je achter het stuur, voorin de bus. Zolang je jezelf slachtoffer voelt, zit je achterin de bus en heb je het gevoel dat het je overkomt. Zodra je voorin de bus gaat zitten, heb jij de leiding en kun jezelf bepalen hoe de bus verder gaat. Jij hebt zelf de keuze!
Dat betekent wel dat je dus zelf de verantwoordelijkheid neemt voor de situatie waar je inzit. Ben jij er klaar voor? Ik kan je helpen!