Ze zit tegenover me. Haar hoofd gebogen. Er rolt een traan over haar wang.
Ik voel me soms zo ontzettend schuldig!
Weet je wel hoe zwaar het is, om er helemaal alleen voor te staan? Dat je nooit eens kunt zeggen: wil jij het even van mij overnemen, ik ben zo ontzettend moe, ik trek het even niet! Ik moet zoveel doen. Al die ballen in de lucht houden, dat put me uit! En ik doe zo mijn best om aan mezelf te werken. Maar al die shit opruimen uit het verleden, brengt allerlei emoties naar boven, die ik al zolang had weggestopt. Soms lijkt het alsof ik dan even helemaal de grip op mezelf kwijt ben. Alles kost energie en ik ben al door mijn reserves heen voor mijn gevoel. En ik heb het gevoel dat de mensen om mij heen het eigenlijk niet echt begrijpen.
En natuurlijk hebben mijn kinderen daar helemaal niks mee te maken. Ze hebben gewoon aandacht nodig. En als ik dan geen tijd voor ze heb, worden ze opstandig en dwars. Het gevoel dat ze dan ook niet naar me luisteren of rekening met me houden en me dus niet serieus nemen, doet iets met me. Dan knapt er iets in me en dan verlies ik mijn geduld. En daar voel ik me dan weer zo slecht over!
Ik heb gewoon altijd het gevoel dat ik tekort schiet. Naar mijn werk, mijn ouders, mijn familie, mijn vrienden, mijn huis en vooral naar mijn kinderen!
Ik schaam me ervoor en durf dit eigenlijk nooit met iemand te bespreken. Ik voel me daardoor zo eenzaam.
En om hulp vragen voelt als falen. Alsof ik het niet zelf kan.
Dit is zo herkenbaar voor veel alleenstaande ouders. Je bent niet alleen!